چکیده:

در چارچوب دفاع از حقوق ملت فلسطین، به موازات اقدامات هوشمندانه ی نظامی و تلاش های گسترده و فراگیر سیاسی و رسانه ای، تبیین و ارائه ی راهکارهای حقوقی و به تبع آن بهره مندی از ظرفیت های «حقوق بین الملل» نیز از اهیمت به سزایی برخوردار است. امروزه در کنار منابع اصلی و فرعی حقوق بین الملل (شامل معاهدات، عرف بین المللی، اصول کلی حقوقی، دکترین و رویه قضایی)، «قطعنامه های نهادهای بین المللی» و در رأس آن قطعنامه های صادره از سوی ارگان های سازمان ملل متحد به عنوان یکی از منابع حقوق بین الملل مورد توجه قرار گرفته است.

در چارچوب نظام ملل متحد، هرچند اقدامات «مجمع عمومی» در محکومیت اقدامات اسرائیل علیه فلسطینیان در قیاس با سایر ارکان و ارگان ها ابعاد بسیار گسترده تری داشته است، لکن از آن جایی که این قطعنامه ها در کنار قطعنامه های دیگر نهادهای بین المللی؛ همانند «شورای حقوق بشر» ماهیتی «توصیه ای» دارند از ضمانت اجرای لازم برخوردار نبوده است. در این رابطه، تبیین و تحلیل قطعنامه های «شورای امنیت» (که دارای ضمانت اجرایی قوی تر است) از آن جایی که اولا می تواند در محاکم حقوقی بین المللی، به ویژه «دیوان کیفری بین المللی» (ICC) مورد استناد قرار گیرد و ثانیا تشریح مفاد این قطعنامه ها به منظور ایجاد یک اجماع بین المللی علیه اقدامات اسرائیل نقش به سزایی دارد، حائز اهمیت است.

این در حالیست که از سویی بسیاری از قطعنامه های متضمن محکومیت اسرائیل از سوی ایالات متحده آمریکا وتو شده (که عدد آن تا کنون به 44 مورد رسیده است) و از سوی دیگر رژیم صهیونیستی تا کنون مفاد هیچ یک از قطعنامه های مصوب نهادهای بین المللی را به طور مؤثر اجرا ننموده و بر همین اساس موضوع چندین قطعنامه ی شورای امنیت «محکومیت اسرائیل به جهت بی توجهی گسترده به قطعنامه های قبلی این شورا» بوده است. بر همین مبناست که از این رژیم به عنوان بزرگ ترین ناقض قطعنامه ها و مقررات بین المللی یاد می شود.

کلید واژه ها: فلسطین، بیت المقدس ، رژیم صهیونیستی (اسرائیل)، قطعنامه های شورای امنیت، نهادهای بین المللی

[1]. دانشجوی دوره دکتری حقوق بین الملل دانشگاه تهران